လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ျဖင့္ ထုံမြမ္းေနသည့္

လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ျဖင့္ ထုံမြမ္းေနသည့္ ေစတနာ ဆရာဝန္ကေလး လူသားခ်င္း စာနာစိတ္ႀကီးမားလွသည့္ ဤေတာင္ အာဖရိကသားဆရာဝန္ကေလး၏ နက္ရိႈင္းလွေသာ ကရုဏာတရားႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း စြမ္းေဆာင္မႈစြမ္းပကားတို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲေၾကာင့္ၾကမကင္းၾကေသာ လူသားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာအဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ား ပြင့္လန္းခဲ့ရသည္။ …အင္မတီအာဇ္ ဆုလိုင္မာန္သည္ ေသာကဖိစီးစြာႏွင့္ သူ၏ေဟာ္တယ္ခန္းေလးထဲသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္ သူ႔အဖြဲ႔သားတို႔မွာ ဗ်ဴရိုကရက္ဆန္လွမႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးပေယာဂတို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးေနၾကရသည္။ (၃၁)ႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးသည့္ အာဖရိကသား ဆရာဝန္ကေလးမွာ ၁၉၉၃ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၉ရက္ေန႔က ခရိုေအးရွးဆိပ္ကမ္းၿမိဳ့ ပေလာက္(စ)သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးေရြ႔လ်ားေဆးရုံယာဥ္ႀကီးကို စစ္မီးေတာက္ေလာင္ေနရာ ေဘာ့စနီးယားေဒသရွိ ေမာ္စတာၿမိ့ဳသို႔ တင္ပို႔ႏိုင္ေရးကိစၥ အတြက္ ျဖစ္သည္။ ခရိုေအးရွားကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သယ္ေဆာင္ခြင့္ပါမစ္ရေရးက မလြယ္ကူလွေခ်။ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ရရွာသည္။ ရန္ဘက္ႏိုင္ငံေတြ မဟုတ္လား။ ျပႆနာက မေသးလွေခ်။ ပေလာက္(စ)ၿမိ့ဳရွိ အရာရွိအရာခံမ်ားက မုစ္လင္မ္နယ္ေျမသို႔ ေဆးရုံယာဥ္တန္းႀကီး တင္သြင္းလာျခင္းကို အတိအလင္းဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဖ်က္ဆီးပစ္မည္ တကဲကဲခ်ိမ္းေျခာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးအားထားစရာ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ဟုပဲဆိုရေလမလား။ လမ္းတစ္ေနရာရွိ စစ္ဆင္ေရးဂိတ္မွ စစ္သားမ်ားက လက္နက္ပါမပါကို စစ္ေဆးေနၾကၿပီ။ မ်က္မွန္ႏွင့္ ဆရာဝန္ေလးေရာ သူ႔ကိုကူညီမည့္သူမ်ားမွာလည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္။ ေသနတ္မ်ားျဖင့္လည္း ခ်ိန္ထားခံေနရေသးသည္။ ဆုလိုင္မာန္ခမ်ာ လုံးဝေခါင္းခဲေနရရွာသည္။ စိုးတရြံရြံႏွင့္။ “အင္း တကြက္ေလးမွားရုံႏွင့္ ဒို႔ကိုေတာ့ အေသပစ္သတ္ၾကမွာပါကလား”ဟု စဥ္းစားေနမိခဲ့သည္။ ရဲစခန္းကိုေခၚၿပီး နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စစ္ေဆးေမးျမန္းခံခဲ့ရသည္။ မိမိတို႔သည္ ေဘာ့စနီးယန္းတိုက္ပြဲဝင္မ်ားမဟုတ္ေၾကာင္းကို အာေပါက္မတတ္ အေသအလဲ ရွင္းျပခဲ့ရသည္။ အဆုံးမေတာ့ သူတို႔ကို ထြက္ခြာခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ သူတို႔ေမာင္းႏွင္သြားစဥ္မွာေတာ့ သူတို႔တေတြ၏ ဦးေခါင္းထက္ဝယ္ က်ည္ဆံမ်ားကဝဲပ်ံလ်က္။ ကြန္တိန္နာကားႀကီး ၂၈စီးႏွင့္ ကုတင္ ၁၂၆ လုံးဆန္႔ ေဆးရုံႀကီးကို ပုံထုတ္ဖန္တီးရန္ ႀကံစီခဲ့ရသည္ကပင္ လႏွင့္ခ်ီၿပီးၾကာေညာင္းခဲ့သည္။ အခုက်မွ သြားခြင့္မရဆိုပါက မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥပင္ဟု ဆုလိုင္မာန္က ေတြးမိသည္။ တကယ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ရမည့္ပုံႏွယ္ ထင္ခဲ့ရသည္။ ဆုလိုင္မာန္ကေတာ့ မေရရာမေသခ်ာမႈႏွင့္ စိုးတထင့္ထင့္ဘဝက ဘယ္လိုဆိုသည္ကို သိထားၿပီးသူပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ဂ်ိဳဟန္းနက္စဘာဂ္ၿမိ့ဳတြင္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ၿမိ့ဳတစ္ၿမိ့ဳျဖစ္သည္။ ပိုခ်က္စ္စထရြမ္းၿမိ့ဳတြင္ မုစ္လင္မ္မိဘမ်ားက သူ႔ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူခုႏွစ္ႏွစ္သားမွာပင္ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တို႔က လင္ခန္းမယာခန္းျပတ္စဲခဲ့ၾကရာ သူ႔ဘဝက အစိတ္စိတ္ေက်ကြဲခဲ့ရသည္။ ေနာက္ငါးႏွစ္အၾကာတြင္ မိခင္ႏွင့္အတူ ဒါဗန္ရွိ ဇာတိၿမိ့ဳသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္တြင္ သူ႔ညီမႏွစ္ဦးကပါ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္သမားတန္းလ်ားတြင္းရွိ အဖြားျဖစ္သူ၏ အိမ္ခန္းတြင္ ေနခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ အင္မတီအာဇ္ခမ်ာ ကားႏွစ္စီးတိုက္လူမ်ားက သူ၏အိမ္နီးခ်င္းကို အိမ္ျပင္ထုတ္ကာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ၿပီး လည္မ်ိဳကိုဓားတင္သြားခဲ့သည္ကို ႀကဳံေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုလူကား အသက္မေသခဲ့ေခ်။ သူ႔ခမ်ာကေတာ့ အရြယ္ကလည္းငယ္ေလေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေနရုံမွတစ္ပါး လူနာကို ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။ “အင္း ငါသာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အေရးေပၚလူနာကို ဘယ္ပုံေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတာကို သိမွာပဲ”ဟု သူကစဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက စၿပီးေဆးပညာကို သင္ယူလိုစိတ္က သူ႔တြင္စြဲလန္းသြားခဲ့သည္။ ပိုခ်က္ဖ္စထရြမ္းၿမိ့ဳသို႔ ျပန္လည္စိတ္ေရာက္သြားကာ သူတို႔၏မိသားစုဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ အစၥမာအီလ္ ဟာဖိဂ်ီး၏ ေဆးကုသပုံကို သူကစိတ္ဝင္တစား ရွိေနတတ္သည္။ ဟာဖိဂ်ီးကား မိသားစုအေရးႀကီးလွ်င္ ကူညီတတ္စၿမဲျဖစ္သည္။ အင္မတန္မွပင္ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းလွသည္။ ဖ်ားနာေနခ်ိန္တြင္ ကုရ္အာန္က်မ္းစာထဲမွ စကားရပ္မ်ားႏွင့္ သင္ခန္းစာမ်ားကိုတင္ျပရင္းက ေဝဒနာကို သက္သာေအာင္ ျပဳေပးတတ္ပုံကို သတိရေနမိသည္။ ဆုလိုင္မာန္ကား သူကဲ့သို႔ပင္ ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္မိခဲ့သည္။ သူ႔ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို သူက အခိုင္အမာခ်မွတ္ခဲ့သည္။ စာကို အထူးႀကိဳးစားဆည္းပူခဲ့ရာ မၾကာမီ ဂုဏ္ထူးမွတ္ထိရလာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းကိုလမ္းေလ်ာက္သြားရသည္ကပင္ ေက်ာခ်မ္းစရာဟု ဆိုရပါမည္။ လူျဖဴလူမည္းခြဲျခားစည့္စနစ္ေၾကာင့္ လမ္းတြင္ လူရမ္းကားမ်ား၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို ခံရကိန္းကရွိေနသည္။ အေမျဖစ္သူမွာလည္း သား၏ လုံၿခဳံေရးကိုအခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကပ္မေပးႏိုင္ေခ်။ “ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ဘယ္ပုံရင္ဆိုင္သြားရမယ္ဆိုတာကိုသာ ျပင္ဆင္ထားေတာ့ သားေရ” ဟုသာ အားေပးစကား ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ မိခင္၏စကားက နားထဲတြင္ စြဲေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ကာယႏွင့္ စိတၱပိုင္းဆိုင္ရာၾကံ့ခိုင္မႈတည္ေဆာက္ရန္အတြက္ သႏၷိ႒ာန္ခ်ႀကိဳးပမ္းသြားခဲ့သည္။ ေဘာလုံးအသင္းႏွင့္ သူကဆက္ခဲ့သည္။ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ကစားၾကရင္းက ရန္ျဖစ္ရျပန္ေတာ့ သူက ခံရဘက္ကခ်ည္းျဖစ္ေနသည္။ အာလုံးက သူ႔ကိုသူဘယ္ပုံကာကြယ္ရမည့္ပုံစံကို သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကသည္။ ပထမႏွစ္တြင္ သူက ကစားသမားအျဖစ္ျဖင့္ ေနခဲ့ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္မွာေတာ့ ကက္ပတိန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ၊ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကသည္တြင္ နာခံတတ္ေသာ ပင္ကိုယ္သဘာဝရွိ လူငယ္ကေလးမွာ လူသိမ်ားေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ရာမွ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနတယ္ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ မုစ္လင္မ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအသင္းႏွင့္ ဆက္မိရာက လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မႈစခန္းစည္းရုံးေရးကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။ သတင္းစာစဥ္မ်ားျဖန္႔ခ်ီချ့ရသည္။ စီမံကိန္းမ်ားအတြက္ ေငြရွင္ေၾကးရွင္မ်ားထံမွ ေငြပေဒသာပင္မ်ားကို စိုက္ထူလာႏိုင္ေအာင္ လြယ္လင့္တကူ စည္းရုံးလွူ႔ံေဆာ္ႏိုင္သူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေစတနာရွင္မ်ားကြန္ယက္ကိုပါ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ တည္ေဆာက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္အဆုံးတြင္ သူကဘြဲ႔ရခဲ့သည္။ ဆရာဝန္အသစ္စက္စက္ ဆုလိုင္မာန္ႏွင့္ သူ႔ဇနီးတို႔မွာ ဘြဲ႔မရခင္တစ္ႏွစ္အလ်င္ကပင္ လက္ထပ္ယူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ပီတာမရီဇ္ၿမိ့ဳသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၾကၿပီး ေဆးခန္းဖြင့္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုေတာ့ သူ၏အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ႏိုင္ၿပီ။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီေဒသကိုသြားၿပီး ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္ပါရေစ”ဟု ေဒါက္တာ ဆုလိုင္မာန္က ဆိုသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္းက အသက္ ၂၈ ႏွစ္ရွိ ဆရာဝန္ေလးမွာ ဒါဗန္ၿမိ့ဳရွိ အစၥလာမ့္ေဆးသိပၸံအသင္ႏွီးေႏွာပြဲတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ကက ၾကားရသည့္သတင္းေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ႀကီးစြာေပၚခဲ့ရသည္။ ေျမာက္ပိုင္း မိဇမ္ဗစ္ႏိုင္ငံ နာကာလာ ေဒသသားမ်ားမွာ ျပည္တြင္းစစ္မီးေၾကာင့္ ဒုကၡေပြေနၾကရသည္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာတြင္ သူႏွင့္အဖြဲ႔သားမ်ားမွာ သူပုန္တို႔သိမ္းပိုက္ထားရာေဒသသို႔ ဖုံထူထပ္လွေသာလမ္းမ်ားကို ျဖတ္ရင္းက ေအရာမဗုံးက်င္းႀကီးမ်ားၾကားမွေက်ာ္နင္းၿပီး ခရီးဆက္လာခဲ့ၾကသည္။ နာကာလာကိုေရာက္ခ်ိန္ၾကမွပဲ ဆုလိုင္မာန္ခမ်ာ ရင္ေအးရေတာ့သည္။ ဆင္းရဲတြင္းနက္လြန္းလွသူမ်ား ကိုျမင္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွ အၿပဳံးရိပ္သည္ပင္ မွိန္ေလ်ာ့သြားရသည္။ စစ္ေဘးေၾကာင့္ ရြာအမ်ားအျပားမွာ ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးေနရၿပီ၊ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ရရာပစၥၫ္းမ်ားကိုယူငင္ၿပီး အသက္လုေျပးလႊားေနၾကရသည္။ စားစရာမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ေစာင္မရွိ၊ ေဆးမရွိ၊ ကူးလူးသြားလာစရာယာဥ္လည္းမရွိ၊ ဘာဆို ဘာမွမရွိေတာ့၊ ေရာဂါဘယကသာ ထူေျပာမင္းမူေနသည္။ ေဘာင္းဘီစကိုလာဆြဲသျဖင့္ ဆုလိုင္မာန္က ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ အရိုးေပၚအေရတင္ေနသည့္ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေပြ႔ခ်ီယူလိုက္ေတာ့ ေသးသြယ္သည့္ လက္ကေလးက သူလည္ပင္းကို ရစ္သိုင္းေပြ႔ဖက္ထားသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မကို ပစ္မသြားပါနဲ႔ ဟူ၍လည္း အသနားခံေနသည္။ ဆုလိုင္မာန္ခမ်ာ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေက်ကြဲဝမ္းနည္းသြားရရွာသည္။ ေတာင္အာဖရိကသား ဆရာဝန္ကေလးမွာ နကာလာတြင္ ရက္အတန္ၾကာေနထိုင္ခဲ့သည္။ ဒုကၡေပါင္းစုံ ခါးစည္းမ်ိဳသိပ္ၿပီး ခံစားေနၾကသည့္ လူထုႀကီးအျဖစ္ေၾကာင့္ သူ႔ရင္မွာေမာခဲ့ရသည္။ “အင္း သူတို႔တေတြကိုကယ္တင္ႏိုင္မဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုခုကိုေတာ့ မလြဲမေသြ ရွာမွျဖစ္မယ္”ဟု ဆိုလိုင္မာန္က စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ ရြာရွိက်န္းမာေရးတာဝန္ခံ ေဒါက္တာ ယဟီယာ အဗူဂရန္ထံ ဤေဆးရုံကေလးအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည့္အရာမ်ားကား ဘာေတြလဲဟု ဖြင့္ေမးခဲ့သည္။ “အပူတျပင္းလိုအပ္ေနတာေတြကေတာ့ အေျခခံေဆးဝါးေတြ၊ ဂြမ္းထုတ္ေတြ၊ ပတ္တီးေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ဒရစ္ပ္ေတြႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆးရည္ေတြပဲ”ဟု အေျဖကိုရခဲ့သည္။ “ဒါေတြကို ငါရွာႀကံၿပီး ပို႔ေပးလိုက္မယ္”ဟု ဆူလိုင္မာန္က ကတိေပးခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ စပါယ္ရွယ္ဘဏ္စာရင္းကို သူကဖြင့္ခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ဖက္(စ္)စက္ကို တပ္ဆင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သိကၽြမ္းခဲ့ရာသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အလွဴရွင္မ်ားထံသို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတလႊားရွိ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ မုစ္လင္မ္ဆရာဝန္မ်ားထံသို႔ ေငြေၾကးႏွင့္ ပစၥည္းမ်ားကိုေထာက္ပံ့ပါရန္ ပန္ၾကားခဲ့သည္။ ပထမဆုံးအျဖစ္ ပီတာ မရိဇ္ဘာဂ္ၿမိ့ဳရွိ ေဟာ္တယ္တစ္ခုသို႔ ဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။ မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူထံ “အေျခခံအေထာက္အပံ့ေတြလိုေနတာေၾကာင့္ လူမ်ားစြာဟာ ေသရေတာ့မယ္။ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေနဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီစမ္းပါဗ်ာ”ဟု ေမတၱာရပ္ခံခဲ့သည္။ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ႏို႔မႈန္႔ဗူးမ်ား၊ ဆန္မ်ားႏွင့္ ရိကၡာေျခာက္မ်ားက သြန္ၿပီးဝင္လာခဲ့သည္။ သူလွမ္းၿပီးအကူအညီေတာင္ခဲ့သူတိုင္းက လိုလိုလားလားပင္ ကူညီလာခဲ့ၾကသည္။ ဆုလိုင္မာန္၏ မိသားစုကား အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္အာဖရိက တလႊားရွိၿမိ့ဳႀကီးျပႀကီးတိုင္းသို႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကသည္။ လူခ်င္းမသိေစဦး ဖုန္းလမ္းညႊန္စာအုပ္ကတစ္ဆင့္ ပန္ၾကားခဲ့သည္။ ဘာသာေရးႏွင့္ လူမႈေရးအသင္းမ်ားသို႔လည္း အႀကံဉာဏ္ေတာင္းခံခဲ့သည္။ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပင္ အမ်ိဳးသားေစတနာရွင္ကြန္ယက္ႀကီးကို သူကတည္ေဆာက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ေဒၚလာႏွစ္သိန္းေက်ာ္ရခဲ့သျဖင့္ ပထမအသုတ္အေနျဖင့္ နကာလာသို႔ ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းမ်ားကို သေဘၤာျဖင့္ တင္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ဤပစၥည္းမ်ားတြင္ အဗူဂရန္အတြက္ ဖက္(စ္)စက္တစ္ခုလည္း ပါဝင္လဲ့သည္။ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ သူ႔ထံမွ ဖက္(စ္)က ဆုလိုင္မာန္ထံသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ “လူေတြ တေပ်ာ္တပါးနဲ႔ သေဘၤာေပၚက ပစၥည္းေတြခ်ေနၾကတာကို မင္းျမင္ခ်င္စမ္းပါရဲ့။ အဆုံးမေတာ့ အခုမွ ငါ သူတို႔ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီႏိုင္ၿပီေဟ့၊ မင္းနဲ႔တကြ အလွဴရွင္အားလုံးကို ေက်းဇူးကမာၻပါပဲကြာ”ဟု သူကစာေရးလိုက္သည္။ နကာလာကို ဆက္လက္အကူအညီေပးႏိုင္ေရးအတြက္ ဆုလိုင္မာန္က ဝကဖုလ္ ဝါးကီဖီးန္ ေဖာင္ေဒးရွင္းေခၚ အလွဴရွင္မ်ား၏ လက္ေဆာင္ ပေဒသာပင္ကို သီးေစခဲ့သည္။ ဤအခါမွစၿပီး လူသားခ်င္းစာနာမႈအျပည့္ျဖင့္ သူ႔ခမ်ာ ေဒၚလာ ၄သန္းနီးပါးတန္ဖိုးရွိ အစားအစာႏွင့္ ေဆးဝါးအေထာက္အပံ့အကူအညီမ်ားကို စစ္ေဘးသင့္ေဒသမ်ားႏွင့္ သဘာဝေဘးဒဏ္ေဒသမ်ားသို႔ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ လူတစ္ဖက္သားကို ကူညီမႈပရ လုပ္ငန္းဘက္တြင္ နစ္ေနေသာ ဆုလိုင္မာန္၏ ဘဝကမူ တတိတိ လုံးပါး,ပါးစျပဳေနခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေဒသႏွစ္ခုတြင္ ရုံးခြဲမ်ားဖြင့္ၿပီး ဤေဖာင္ေဒးရွင္ဒလုပ္ငန္းေဇာက္ခ်ေဆာင္ရြက္ေနရသျဖင့္ သူ႔ခမ်ာအားခ်ိန္ပင္ မရွိေတာ့ အိမ္မွာလဲေဖာင္ေဒးရွင္းလုပ္ငန္းက ဝင္ေနျပန္သျဖင့္ မိသားစုဘဝသည္ပင္ မလြတ္ေတာ့ေခ်။ ဇိုဟရာကလည္း ပါရမီျဖည့္ဘက္ျဖစ္ခဲ့သည္ပင္။ လင္သည္ေမာင္ကလည္း “ေအး မင္းရဲ့ပ့ံပိုးမႈေၾကာင့္သာ ဒီလုပ္ငန္းကို ငါဖိဖိစီးစီး လုပ္ႏိုင္တာေဟ့”ဟု ေျပာရုံႏွင့္ သူမက အကၤ်ီလက္ကိုပင့္ၿပီးသားျဖစ္ေမသည္။ ရန္ပုံေငြတိုးတက္ရရွိေရးအတြက္ သူမဖက္ကလဲ ပါဝင္ကူညီခဲ့သည္။ ခင္ပြန္းသည္ဆုလိုင္မာန္က တိုင္စာႏွင့္ေဝဖန္စာေတြကို ဖတ္ရ၊ ေဘးဒုကၡဆိုက္ေဒသေတြကို ကြင္းဆင္းၾကည့္ရႏွင့္ မအားလပ္ရွာေတာ့ တာဝန္အားလုံးက သူမပခုံးေပၚပုံၿပီး က်လာခဲ့သည္။ လင္သားက အကူအညီေတာင္းလာသူတို႔၏ ရင္ဖြင့္ခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္နားဆင္ေနရရွာေပသည္ မဟုတ္လား။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ပင္လယ္ေကြ႔ စစ္ပြဲဒဏ္သင့္ အီရတ္ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ ရန္ပုံေငြကို ရွာႀကံႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဘဂၤလားေဒရွ္ႏိုင္ငံမွ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ ဒုကၡသည္မ်ားထံသို႔လည္း ကြန္တိန္နာႀကီးမ်ားစြာျဖင့္ အစားအစာႏွင့္ အေထာက္အပံ့ပစၥည္းမ်ားကို ေပးပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို မည္သို႔တင္ပို႔ရန္မွန္းမသိသျဖင့္ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနသို႔ ဖုန္းဆက္ေမးျမန္းခဲ့ရင္း အေရွ့ဖ်ားေဒသဆိုင္ရာ အရာရွိႀကီး မဲလကြမ္ ဖာဂူဆန္ထံသို႔ မိမိအေနျဖင့္ ေလယာဥ္တစ္စီးအလိုရွိေၾကာင္းကို ပန္ၾကားခဲ့သည္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွာ ဖာဂူဆန္က အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သည္။ “ဝမ္းနည္းပါတယ္။ ေလယာဥ္ေတာ့မရွိဘူး။ ေရတပ္က သေဘၤာတစ္စီးေတာ့ရႏိုင္ေကာင္းရဲ့”ဟု ျဖစ္သည္။ ဆုလိုင္မာန္က ကမ္းလွမ္းခ်က္ကိုလကၡံခဲ့ၿပီး ကြန္တိန္နာႀကီးမ်ားကို အက္စ္ ေအ အက္စ္ ဒရာကင္စဘာဂ္သေဘၤာျဖင့္ ပင္လယ္ရပ္ျခားထိ တင္ပို႔ကူညီေပးခဲ့သည္။ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ အရာရွိမ်ားက သေဘၤာကို ကမ္းကပ္ခြင့္မေပးခဲ့ေခ်။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသည္ အသားအေရာင္ခြဲျခားေရးဝါဒကို က်င့္သုံးသည့္အတြက္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးခဲ့ၾကသည္။ အဆုံးတြင္ ခြင့္ျပဳပါမစ္မရမီ ရက္အတန္ၾကာေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို ဆုလိုင္မာန္က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။ ေဝဖန္ေရးသမားမ်ားထံ “က်ပ္ အတြက္ေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ ကူညီေရးက အဓိကပဲ ဆာတန္မာရ္နတ္ရဲ့ အကူအညီပဲယူရယူရ။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ယူရမွာပဲ”ဟု သူက ေခ်ပေျပာဆိုခဲ့သည္။ ဇိုဟရာခမ်ာလည္း မသက္သာလွေပ။ စိုးရြံ႔မကင္းရွိေနၾကေသာ လူမမာမ်ား၏ တစာစာေအာ္သံကို အေလးထားရ။ တစ္ဖက္မွ ကေလးထိန္းေက်ာင္းတာဝန္ကိုလဲယူရ၊ မိမိ၏ ကေလး ေလးေယာက္ကိုလည္းျပဳစုရ၊ အလွဴရွင္မ်ား၏လက္ေဆာင္ေဖာင္ေဒးရွင္းလုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္တာမ်ားကိုလည္း လည္ပတ္မပ်က္ေအာင္ျပဳရဆိုေတာ့ စိတ္ဖိစီးၿပီး ရူးပင္ ရူးခ်င္ေသးရဲ့ဟု ေတြးခဲ့မိေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းသည္ကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ရုပ္ျမင္သံၾကားျမင္ကြင္းထက္ကိုၾကည့္ရင္းက ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနရွာျပန္သည္။ ယူဂိုဆလာဗီးယားတြင္ လူမ်ိဳးေရးအရ ေသြးေခ်ာင္းစီးသတ္ျဖတ္မႈႀကီးေၾကာင့္ ၁၉၉၂ ခု၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ထိုေဒသသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ေမာစတာမွ လူမ်ားအား အဘယ္ပုံကူညီရမည္ကို စနည္းနာခဲ့ရွာသည္။ သူျမင္ရသမွ်အေပၚ မယုံရဲရဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အိမ္ေကာင္းယာေကာင္းဟူ၍ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔ရေတာ့။ ျပည္သူမ်ားမွာ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားမွာပင္ ျဖစ္သလိုေနေနၾကရသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးဦးက် ေသဆုံးေနသည္။ ေဆးကုသမႈဆိုသည္က ေဝလာေဝးျဖစ္ေနသည္။ ေဆးရုံတစ္ရုံ အပူတျပင္းလိုေနသည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။ ေတာင္အာဖရိကသို႔ျပန္လာၿပီး ရန္ပုံေငြကို တိုးျမွင့္ေကာက္ခံခဲ့သည္။ ေတာင္အာဖရိက ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္အတြက္ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ယူနစ္အတြက္ ယာဥ္ယႏၱယားမ်ားကို တာဝန္ယူေဆာက္လုပ္ေပးေနသည့္ ပရီတိုးရီးယားကုမၸဏီႏွင့္လည္း ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားထံခ်ဥ္းကပ္ၿပီး “ကြန္တိန္နာမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားသည့္ ေရြ႔လ်ားေဆးရုံယာဥ္ႀကီးကို က်ဳပ္ေတာ့လိခ်င္ရဲ့ဗ်ာ”ဟု ေျပာၾကားတင္ျပခဲ့သည္။ “ဒီကြန္တိန္နာေတြထဲမွာပဲ ခဲြစိတ္ခန္း အထူးကုသေဆာင္၊ အေမွာင္ခန္းပါတဲ့ ဓာတ္ခြဲခန္း၊ သြားေရာဂါကုသေဆာင္၊ ဇီဝကမၼေဗဒေဆာင္နဲ႔ ဓာတ္ကင္ခန္းေတြနဲ႔ ပိုးသတ္ေဆာင္ေတြပါတဲ့ ေဆးရုံမ်ိဳးလိုခ်င္တာပါ” အေထြေထြေရာဂါကုေရာ အထူးကုေရာပါ ယွဥ္တြဲလုပ္ႏိုင္ေစရမယ္ေလ။ အဲဒီေဆးရုံကားကလည္း ေမာစတာကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ လုပ္ငန္းကိုစႏိုင္ရပါမယ္”ဟု ဆိုခ့ဲသည္ ဤသည္ ေသးေသးမႊားမႊား ေအာ္ဒါကားမဟုတ္ၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကလည္း ဤစိန္ေခၚခ်က္ႀကီးကိုမမႈဘဲ မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆုလိုင္မာန္က သူတို႔တေတြႏွင့္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ေပးေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ကြန္ျပဴတာျဖင့္ အေကာင္းဆုံးေဆးရုံယာဥ္ယႏၱယားႀကီး ပုံစံကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖာ္ယူၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၉၃ ခု၊ ဂၽြန္လတြင္ အလွဴရွင္မ်ား၏လက္ေဆာင္ေဖာင္ေဒးရွင္းတြင္ ရန္ပုံေငြက ေဒၚလာ ၁.၃သန္းထိ ရွိလာခဲ့သျဖင့္ ကမာၻအႀကီးဆုံးေသာ ေဆးရုံယာဥ္ယႏၱယားႀကီးကို ကြန္တိန္နာႀကီးမ်ားျဖင့္ စပ္ဟပ္ၿပီးတည္ေဆာက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤေအာ္ပေရးရွင္းက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ႏွင့္ ၿပီးစီးခဲ့ၿပီ။ ခရိုေအးရွားႏိုင္ငံ ကေလာက္(စ)ၿမိ့ဳကိုေရာက္ခ်ိန္အထိဟု ဆုိရပါမည္။ ဤေနရာက်မွ ကြန္တိန္နာႀကီးမ်ားမွာ လအတန္ၾကာအထိ လိုရာသို႔မေရာက္ဘဲ ခရီးတန္႔ေနခဲ့ရသည္။ ဆုလိုင္မာန္ခမ်ာ ဥေရာပႏွင့္ ေတာင္အာဖရိကအၾကား လူးလားေခါက္ျပန္သြားေနခဲ့ရသည္။ ကုလသမဂၢႏွင့္ ဥေရာပအစိုးရမ်ားထံမွ ေထာက္ခံမဲရေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ရသည္။ သုံးလၾကာၿပီးက်မွသာ ကြန္တိန္နာဆင္ေဆးရုံကားႀကီးက ပေလာက္(စ)ၿမိ့ဳမွ ထြက္ခြာခြင့္ကို ရခဲ့ေတာ့သည္။ ဒါေတာင္မွ ေမာစတာမေရာက္မီ ခုႏွစ္မိုင္ခန္႔အကြာတြင္ ေဘ့ာစနီးယားႏွင့္ ခရိုေအးရွားစစ္သားမ်ားက လမ္းမွဟန္႔တားလိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ဟု ဂ်ီက်ခံခဲ့ရေသးသည္။ ေဆးရုံယာဥ္တန္းႀကီးကား အဆုံးမေတာ့ ဒါဗန္ၿမိ့ဳမွ ထြက္ခြာလာၿပီး ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၉၄ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ေမာ္စတာၿမိ့ဳသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့သည္။ ယင္းကိုေျမေအာက္ကုန္ေလွာင္ရုံတစ္ခုတြင္ ေဆးရုံအျဖစ္ေရာက္မဆိုက္မွာပင္ စတင္လႈပ္ရွားေစခဲ့သည္။ ဆုလိုင္မာန္ကား ေနာက္စတ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ခမ်ာ သူ႔ေဆးခန္းကိုေတာ့ သူမဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဇိုဟရာခမ်ာမွာလည္း ေဖာင္ေဒးရွင္းလုပ္ငန္းႀကီး လည္ပတ္မပ်က္ေရးအတြက္ အလုပ္ကပါ ထြက္လိုက္ရေတာ့သည္။ မိသားစုခမ်ာ ဘာဝင္ေငြမွမရွိေတာ့သျဖင့္ ဒုကၡေပြခဲ့ၾကရသည္။ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး လင္မယားခ်င္းပါ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။ ဆုလိုင္မာန္မွာ စိတ္ညစ္ရေတာ့သည္။ မိမိ၏ဇနီးမယား သားသမီးအေရးထက္ သူတစ္ပါးအေရးကို ဦးစားေပးခဲ့မိသည့္ သူ႔ကိုယ္သူကိုပင္ အျပစ္ဖို႔မိခဲ့ေတာ့သည္။ ကားကိုခ်ေရာင္းခဲ့ရၿပီ။ အသက္အာမခံကိစၥကိုပါ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ့ရသည္။ အပိုမျဖဳန္း ေခၽြတာသုံးဖို႔ ႀကံစီခဲ့ရသည္။ အလုပ္တစ္ခုကိုပါ စတင္ရွာစျပဳခဲ့ရသည္။ ေဖာင္ေဒးရွင္းမွာပင္ ေထာက္ပံ့ေၾကး ယူၿပီးလုပ္ျခင္းက ပိုၿပီးအဆင္ေျပစရာေတာ့ရွိေနသည္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ဂၽြန္လတြင္ လုပ္ငန္းရွင္တစ္စုက သူ႔ထံခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့ၾကၿပီး၊ ေဖာင္ေဒးရွင္းကို အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ကိုင္ေပးမည္ဆိုပါက ေထာက္ပံ့လစာေပးပါမည္ တင္ျပလာခဲ့ၾကသည္။ အစဥ္တဆက္ ေဖာင္ေဒးရွင္းသို႔ ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴဒါန္းမပ်က္ေစရပါဘူးဟု ကတိေပးလွ်င္ မိမိဘက္ကလည္း ျငင္းစရာမရွိပါဟု သူက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ပီတာမရီဇ္ဘာဂ္ၿမိ့ဳတြင္ အိမ္တစ္လုံးဝယ္ၿပီး ေဖာင္ေဒးရွင္းရုံးခန္းဖြင့္ခဲ့ရာ ဆုလိုင္မာန္က အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ကို ယူခဲ့သည္။ အဆုံး၌ သူ၏မိသားစုမွာလည္း သူတိုပအိမ္ႏွင့္သူတို႔မို႔ အဆင္ေျပခဲ့ရသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးအၾကား သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးကလည္း ပိိုၿပီးခိုင္ၿမဲသြာခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ေနာက္လတြင္ ဆုလိုင္မာန္က ေဘ့ာစနီးယားၿမိ့ဳသုိ႔ ေဆးရုံကို တရားဝင္ဖြင့္လွစ္ရန္ကိစၥႏွင့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ လူနာမ်ား တရုန္းရုန္းႏွင့္ျဖစ္ေနၿပီပဲကိုး။ အုပ္ထိန္းသူတစ္ဦးက သူ႔ထံသို႔ အူလ်ားဖားလ်ား ေျပးလာခဲ့ၿပီ။ “က်ဳပ္ရဲ့သားက ဒီေဆးရုံမွာ ပထမဆုံးေမြးခဲ့တဲ့ကေလးပဲ”ဟု ဆုလိုင္မာန္ကို ေျပာလာသည္။ ဆက္ၿပီး “သူ႔နာမည္ကို က်ဳပ္က အင္မတီအာဇ္လို႔ေပးထားတယ္။ ေမာစတာက လူေတြကို အက်ိဳးျပဳခဲ့တဲ့ လူႀကီးမင္းအေပၚ ဒါဟာ အေကာင္းဆုံးဂုဏ္ျပဳခ်က္လို႔ က်ဳပ္ထင္တယ္”ဟု ဆုလာေပရာ ေဒါက္တာေလးခမ်ာရင္ဝယ္ပီတိျဖာခဲ့ရသည္။ ေနာက္လအနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ဆုလိုင္မာန္က ေဖာင္ေဒးရွင္း၏ ဦးစားေပးလုပ္ငန္းက ဘာျဖစ္ရမွာကို စတင္ စဥ္းစားခဲ့မိသည္။ “အင္း… ကမာၻတစ္လႊား ရပ္ေဝးေျချခားက လူေတြရဲ့ အေရးကို အထူးအေရးေပးၿပီးလုပ္တာေတာ့ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ငါ့ရဲ့ ေနရင္းေဒသကလူေတြ ရင္ဆိုင္ခံစားေနၾကရတဲ့ ဒုကၡေဘးကိုေတာ့ ငါဘယ္လိုပုံကုစားေပးရမွာလဲ”ဟု ျဖစ္သည္။ ႏွစ္မကုန္ခင္ေလးမွာပင္ ဤကိစၥအတြက္ အခြင့္အလန္းက ေပၚလာခဲ့သည္။ ခရစ္စမတ္ကာတြင္ ေတာင္အာဖရိက ကြာဇူလူးေနတယ္နယ္ရွိ အင္ပင္ဒယ္ၿမိ့ဳတြင္ ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသည္။ ဆုလိုင္မာန္က မိသားစုမ်ားႏွင့္ မိတ္သဂၤဟမ်ားထံ အကူအညီေတာင္းခံခဲ့သည္။ ေမွာ္ပဥၥလက္ျပသည့္အလား အစားအစာအဝတ္အထည္ႏွင့္ ေစာင္မ်ားကို နာရီအနည္းငယ္မွာပင္ ေဒၚလာ ၂၂.၀၀၀ ဖိုး ဝယ္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ခရစ္စမတ္ေန႔ အရုဏ္မတက္မီမွာပင္ ငွားထားသည့္ကားမ်ားျဖင့္ စုေဆာင္းရယူခဲ့သည္။ “ေအး… အဲဒါကမွ တကယ္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္အစစ္ေတြကြ ”ဟု ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ဆုလိုင္းမာန္ကို ေျပာခဲ့သည္။ “ခရစ္ယာန္ေတြကို သူတို႔ရဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးမွာ မုစ္လင္မ္ေတြဘက္က ကူညီရိုင္းပင္းမႈပဲ”ဟု ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုခဲ့သည္။ ဆုလိုင္မာန္ကား ဤဒုကၡထက္မက ခံစားေနၾကရေသာသူ၏ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ လုံးဝ ရတက္မေအးရွာခဲ့ေခ်။ က်န္းမာေရးဌာနႏွင့္ပူးေပါင္းၿပီး ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ေဆးဝါးမျပတ္ေတာက္ေရး အကူအညီဆိုင္ရာ စီမံကိန္းတစ္ရပ္ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၅ ခု၊ ေမလပိုင္းတြင္ ပီတာမရီဇ္ဘာဂ္ၿမိ့ဳျပင္ရွိ ကြာပါတာေခၚ ဆင္ေျခဖုံးေဒသသို႔ အစိမ္းေရာင္ ကြန္တိန္နာႀကီးအျပည့္ ပစၥည္းမ်ားတင္ၿပီး ႀကီးၾကပ္လိုက္ပါသြာခဲ့သည္။ ကြန္တိန္နာအတြင္းမွာက ေဆးခန္းေကာင္းတစ္ခုစာ ကိရိယာတန္ဆာပလာႏွင့္ ေဆးဝါးအျပည့္ပါလာခဲ့သည္။ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ လုပ္ငန္းစႏိုင္ခဲ့သည္။ ေဒသတြင္ ေဆးရုံမ်ားႏွင့္ မမွ်ျဖစ္ေနသည့္ အာဖရိက ေက်းလက္ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဤသည္ ပထမဆုံး နယ္လွည့္ေဆးခန္းဟု ဆိုရပါမည္။ အလွဴရွင္မ်ား လက္ေဆာင္ေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီးက တန္ဖိုးအားျဖင့္ ေဒၚလာ ၁၁.၀၀၀ ခန္႔တန္ ေဆးခန္းမ်ားစြာကို စီစဥ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ကစၿပီး ေဆးခန္းေလးခန္း ဖြင့္ေပးခဲ့ၿပီး ဤလထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခု ထပ္ဖြင့္ဦးမွာျဖစ္သည္။ ဤႏွစ္အတြင္း ေဆးခန္းမ်ားစြာကို ဆိုးခ်ဲ့ဖြင့္လွစ္သြားရန္ လ်ာထားခဲ့သည္။ တစ္ခုခ်င္းကို ဆရာဝန္မွအစ ေဆးဝါးအထိ ေဖာင္ေဒးရွင္းက တာဝန္ယူေပးခဲ့သည္။ “ေရရွည္မွာေတာ့ လူမႈေရးစင္တာမ်ားထိ တိုးခ်ဲ့သြာႏိုင္ဖို႔နဲ႔ အိမ္ယာ အေျခစိုက္လုပ္ငန္းမ်ားထိ လုပ္သြားလိုပါတယ္”ဟု ဆုလိုင္မာန္က ဆိုခဲ့သည္။ သူ႔ခမ်ာ မေမာစတမ္းပင္။ မၾကာမီမွာပင္ မရိဇ္ဘာဂ္ၿမိ့ဳတြင္ လိုအပ္ေနသူမ်ားကိုရည္ရြယ္ၿပီး ကဲယားလိုင္း တယ္လီဖုန္းလိုင္းကို စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။ မူးယစ္ေဆးဝါးကဲ့သို႔ေသာ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားေျဖရွင္းခ်က္အျဖစ္ တိုင္းရင္းသားပိုင္ ေရဒီယိုအစီအစဥ္မွေနၿပီး ပညာေပးတင္ျပခဲ့သည္။ ရုရွားရွိ ခ်ီခ်င္ပဋိပကၡသားေကာင္းမ်ားအတြက္ပါ သူ၏ေဖာင္ေဒးရွင္းက ရန္ပုံေငြ ေဒၚလာ ၁၀၀,၀၀၀ မက ရခဲ့သည္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ေတာင္အာဖရိက အစိုးရက ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ အျမင့္ဆုံးဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆုကို ဆုလိုင္မာန္က ရရွိခဲ့ေပရာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ဟု ဆိုရမည္သာ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္လည္း ဤႏွစ္အတြက္ ေတာင္အာဖရိက ဂုဏ္ေဆာင္လူငယ္ေလးဦးထဲတြင္ တစ္ဦးအျဖစ္ သူ႔အမည္ပါလာခဲ့ျပန္သည္။ အလွဴရွင္မ်ား၏လက္ေဆာင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ မုဟမၼဒ္ အာဆ္ေမာလ္က ဆုလိုင္မာန္၏ တသီးတသန္႔အရည္အေသြးဝိေသသထူးမ်ားကို ဤသို႔ စုစည္းတင္ျပသြာခဲ့သည္။ “ဘယ္လို အခက္အခဲေတြပဲရွိရွိ သူကအရာရာကို အစအဆုံးျမင္တတ္ရႈတတ္သူပဲ။ ဒီထက္မက ဆိုရမွာကေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက မ်ားျပားလွတဲ့ မညီမွ်မႈေတြကို သူ႔ရဲ့အၾကင္နာတရားရဲ့ ႏႈိးေဆာ္ခ်က္ႏွင့္ မျဖစ္မေန တည့္မတ္ေအာင္ျပဳေပးသြားတဲ့ အရည္အေသြးပါပဲ”တဲ့ ဆုလိုင္မာန္ကေတာ့ ယခုဘဝႏွင့္ပင္ ေပ်ာ္ပိုက္ေနေခ်ၿပီ “ရန္ပုံေငြဘယ္ေလာက္ပဲရရ က်ဳပ္ေတာ့ ေက်နပ္တယ္လို႔ မရွိပါဘူးဗ်ာ ဒုကၡသည္တစ္ဦးဦးရဲ့ မ်က္လုံးထဲကိုၾကည့္လိုက္လို႔ သူ႔ရဲ့မ်က္လုံးထဲမွာ ဒုကၡေျပေလ်ာၿပီဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္သန္းေနတာကို ျမင္ရရင္ပဲ ေက်နပ္ေနရတာမ်ိဳးပါ။ က်ဳပ္ဟာ တကဲ့ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈကို ရထားတဲ့သူပါ”ဟု ဆိုခဲ့သူသည္ကား ဆုလိုင္မာန္ပင္။ သူကား “ဘယ္အခါမွာမွ ေပးဆပ္မပ်က္ခဲ့သူ”ဟု ဆိုရမည္သာ။ (ရည္ညႊန္း= ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလထုတ္ READER DIGEST မဂၢဇင္းပါ KAREN MACGREGOR ေရးသားသည့္ the Doctor Who Never Stop Giving ကို ျပန္ဆိုခ်က္) ျဖစ္ရပ္မွန္။ (ပရဝင္း)