လူသား၏ ရုပ္ေလာကမွာ ေျမႀကီးဘဝ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ မိခင္၏ သားအိမ္တြင္း ဘဝ၊ ထို႔ေနာက္ ေမြးဖြားျခင္းျဖင့္ လူ႔ေလာကသို႔ေရာက္လာသည္။ လူ႔ဘဝဟူသည္ တမလြန္ဘဝအတြက္ စိုက္ခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဤဘဝႏွင့္ တမလြန္ဘဝသည္ ေသျခင္းတံခါးသာ ျခားထားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားတစ္ဦးသည္ ေသျခင္းတရားကို ႀကဳံေတြ႔ၿပီးေနာက္ တမလြန္ဘဝ စတင္ေလေတာ့သည္။
ကုရ္အာန္မွတစ္ဆင့္ အလႅာဟ္ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ လူသားတြင္ သံသရာလည္ျခင္းဟူသည္ မရွိေခ်။ လူသားတစ္ဦးသည္ မီးေလာင္၍ျဖစ္ေစ၊ ေရနစ္၍ျဖစ္ေစ၊ ေရာဂါေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ မည္ကဲ့သို႔ပင္ ေသေစကာမူ အလႅာဟ္သည္ ထိုသူ႔အတြက္ ‘ကဘရ္’ ေနရာတစ္ခုကို သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းအတြက္ ေသရမည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေနရာသည္လည္း သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေသသူအား ေျမျမွပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျမွပ္သည္ ျဖစ္ေစ ထိုသူအတြက္ ‘ကဘရ္’ ေနရာ သတ္မွတ္ၿပီးျဖစ္ေပသည္။ ကုရ္အာန္တြင္ ‘ကဘရ္’ဟူေသာ စာလုံးကို ျမွပ္ႏွံရာ သခၤ်ဳိင္းသာမကဘဲ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔စြာ သုံးထားေပသည္။
“ထို႔ျပင္ ဧကန္မလြဲ ကိယာမသ္ ရွင္ျပန္ထရမည့္ အခ်ိန္သည္ (မ်ခ်) ဆိုက္ေရာက္မည္ ျဖစ္၏။ ယင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ယုံမွားသံသယ ျဖစ္ဖြယ္ အလ်င္းမရွိၿပီ။ ထို႔ျပင္ အလႅာဟ္သည္ ‘ကဘရ္’မ်ား၌ ရွိသူတို႔ကို ဧကန္အမွန္ ရွင္ျပန္ ထေစေတာ္မူမည္ ျဖစ္သတည္း” (ကုရ္အာန္ ၂၂း၇)
ေနာက္ဆုံးတြင္ ေသျခင္းတရားသည္ ၄င္းတို႔အနက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထံ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ ထိုသူသည္ (ဤသို႔) ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ အို… ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအား ဖန္ဆင္းေမြးျမဴေတာ္မူေသာ အရွင္ျမတ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအား (လူ႔ေလာကသို႔ တစ္ဖန္) ျပန္လႊတ္ေတာ္မူပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသည္ မိမိစြန္႔လြတ္ထားခဲ့ေသာ ေကာင္းျမတ္သည့္ အက်င့္သီလကို (ေလာကသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ) ေဆာက္တည္ႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္ (ဟု ေျပာေပမည္) အလ်င္းမျဖစ္ႏိုင္ၿပီ။ စင္စစ္ ဤသည္ကား ထိုသူ၏ (ႏႈတ္ျဖင့္သာ) ေျပာဆိုေနေသာ စကားတစ္ခြန္းမွ်ပင္။ စင္စစ္ ၄င္း၏ ေနာက္ဝယ္ ၄င္းတို႔ ရွင္ျပန္ထၾကရမည့္ေန႔တိုင္ေအာင္ ‘ဘရ္ဇတ္ခ္’ဟူေသာ အတားအဆီး တစ္ခုရွိေခ်ၿပီ တကား (ကုရ္အာန္ ၂၃း၉၉-၁၀၀)
No comments:
Post a Comment