တမန္ေတာ့္စံနမူ

မဒီနာဟ္သုိ႔ မေျပာင္းေရႊ႕မီမကၠာဟ္ ၿမိဳ႕၏ (၁၃)ႏွစ္တာကာလတြင္ တမန္ ေတာ္ မုဟမၼဒ္ႏွင့္ ဆြဟာဗာႀကီးမ်ား၏ ရပ္တည္ ေနထိုင္ပံုတြင္ အယူမတူသူ အမ်ားစု ေနထိုင္ရာ တိုင္းႏိုင္ငံရွိ မြတ္ စလင္ လူအနည္းစုတို႔အတြက္ အေရးႀကီး ေသာစံနမူနာမ်ားရွိ၏။ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔တြင္ မြတ္စလင္ တစ္ဦးမွမရွိ၊ ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာ မဲ့ေနေသာ လူနည္းစု မြတ္စလင္မ်ားအျဖစ္ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္မရွိဘဲ အၾကမ္း ဖက္မႈနည္းလမ္း ေပါင္းစံု၏ ဒဏ္ကို ခါး စည္းခံခဲ့ရခ်ိန္၌ တမန္ေတာ္ျမတ္၏တံု႕ျပန္ ပံုမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မ်က္ေျချပတ္မေန သင့္ ေသာ၊ အဖိုးအနဂၣ ထိုက္လွေသာ စံနမူနာ မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း လိုအပ္သည္

ထိုကာလတြင္ ကိုယ္ေတာ္သည္ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕၏ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရန္ မႀကိဳး စားခဲ့။ ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာရရွိရန္ အာ႐ုံ မထားခဲ့။ မိမိ၏ ျဖဴစင္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈ၊ သစၥာသမာဓိရွိမႈစသည့္မြန္ျမတ္သန္႔စင္ေသာ စာရိတၱကို ျပ၍လည္းေကာင္း၊ ပညာသား ပါ၍ လွပေသာ စဲြေဆာင္မႈမ်ားအားျဖင့္ အယူမတူသူမ်ားအား အစၥလာမ့္ သစၥာ တရားအမွန္ကို သေဘာေပါက္နားလည္ ေစေရးသာ ဦးတည္ခ်က္ထား ေဆာင္ ရြက္၏။ အစၥလာမ့္ ေအးရိပ္ဆာယာ ေအာက္၌ ေရာက္ရွိေနၿပီးျဖစ္ေသာ မြတ္ စလင္ တို႔သည္ ျပည့္၀ေသာ အီမာန္ရွင္ မဟုတ္၊ အီမာန္မျပည့္ အမလ္မရွိဟူ၍ မြတ္စလင္ အခ်င္းခ်င္းအထင္ေသး၊ အ ျမင္ေသး၊ ႏွိမ့္ခ်ခ်ဳိးႏွိမ္ ရႈျမင္သံုးသပ္၍ ထို အီမာန္တို႔ျပည့္၀ေရး၊ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ အီမာန္ ရွင္မ်ားျဖစ္ေရး ျပဳလုပ္ရမည္ဟူေသာ ဦးတည္ခ်က္မ်ဳိး မေတြ႕ျမင္ရေပ။ အယူ မတူသူတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးဘ၀င္ ေအးျမ၍ အစၥလာမ္အေပၚအျမင္ၾကည္လင္ေစေရးသာေရွ႕တိုး၍ ေဆာင္ရြက္ခဲ့၏။ ကိုယ္ ေတာ္ျမတ္၏ စည္း႐ုံးမႈ နည္းဗ်ဳဟာတြင္ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား၏ အားကို အဓိက ထားရယူခဲ့သည္။ အစၥလာမ့္ေအးရိပ္ ဆာယာေအာက္ ခိုလႈံ၀င္လာၾကသူတို႔၏ လူမႈေရး အဆင့္အတန္း အဘယ္မွ်ပင္ ရွိ ေနေစကာမူ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ မိမိ၏ ပုဂၢိဳလ္ေရး သန္႔စင္မႈကို အဓိက ျပယုဂ္ ထားရွိၿပီး ဗ်ဴဟာေျမာက္ေသာ မိမိ၏ ဆက္ဆံေရးနည္းလမ္းျဖင့္ အင္အားကို တိုးခ်ဲ႕ခဲ့၏။

အယူမတူသူ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းဖို႔လိုသည္

ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ မိမိ၏ အယူမတူသူ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းႏွင့္ ဆက္ ဆံေရးေကာင္းဖုိ႔လုိသည္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မျဖတ္ေတာက္ဘဲ မွန္ မွန္ အလည္အပတ္သြား၏။ အယူ မတူသူ တို႔၏ သာေရး၊ နာေရးအားလံုးကို သြား ေရာက္၍ ၎တို႔၏ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ၀မ္းနည္းမႈ မ်ားကိုမွ်ေ၀ခံစား၏။ အားလံုးႏွင့္ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး ေနထိုင္ၿပီး ကိစၥရပ္အ၀၀ကို ႏွီးေႏွာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၏။ ခင္မင္ ရင္းႏွီး မႈရရွိ ၿပီးေနာက္မွ အစၥလာမ္သေဘာ တရား မ်ားကို အခါအခြင့္ သင့္လွ်င္သင့္ သလို ရွင္းျပေဆြးေႏြး၏။ သုိ႔ေသာ္ အျငင္းပြား ျခင္းကိုေရွာင္ၾကဥ္၏။ အရဗ္တို႔တြင္မိမိတို႔ မ်ဳိးႏြယ္လိုက္ လူမ်ဳိးစုအလိုက္မ်ဳိးႏြယ္ ၀င္၊ လူမ်ဳိးစု၀င္တို႔အား အကာအကြယ္ ေပးရသည့္ ဓေလ့ရွိ၏။ ၎ဓေလ့အရ မ်ဳိး ႏြယ္၀င္ အမ်ားစုသည္ ဘာသာ ျခားျဖစ္ ေသာ္လည္း မိမိတို႔မ်ဳိးႏြယ္၏ အကာ အကြယ္ကို ဆြဟာဗာမ်ားသည္ အရယူခဲ့ ၾက၏။ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္(ဆြ)ကိုယ္ ေတာ္တိုင္ပင္ အဗူသြာလစ္ဗ္၏ အကာ အကြယ္ကိုရယူခဲ့ၿပီး အဗူသြာလစ္ဗ္ ကြယ္ လြန္သြားေသာအခါ အဗၺဒုလ္မနဖ္၊ ဗႏူ ေနာင္ဖလ္တို႔၏ အကူအညီႏွင့္ အကာ အကြယ္ကို ရယူခဲ့သည္။ အေရးႀကံဳလွ်င္ အကာအကြယ္ ေပးႏိုင္ သူ၊ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ ရႏိုင္သူတို႔ကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

မကၠာဟ္ၿမိဳ႕ တြင္ ကိုယ္ေတာ္၏ အသက္ေမြး ၀မ္း ေက်ာင္းမႈသည္ ကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္း ၀ယ္မႈ ျဖစ္သည္။ ကုန္သည္တစ္ဦးအျဖစ္ မြတ္စလင္မဟုတ္သူမ်ားႏွင့္ စီးပြားခ်င္းထိ ေတြ႕ဆက္ဆံေတာ္မူခဲ့၏။ စီးပြားေရးအရ ၎တို႔ႏွင့္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈထားရွိ၏။ မိမိ ႏွင့္ မိမိ ေနာက္လုိက္တို႔၏ လက္၀ယ္ရွိေန ေသာ အေစခံတို႔ကို လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ အေသြး အေရာင္ မခဲြျခားဘဲ ေကာင္းစြာ ဆက္ဆံၾကရန္၊ ၎တို႔အား သူေကာင္းျပဳ ရန္ လမ္းညႊန္၏။ အေစခံ အေစအပါးတို႔ ႏွင့္ မူကာသဗာ ေခၚ စီးပြား ေရး ဘက္တူျပဳ၍ မိမိ လက္ေအာက္ခံ အေစအပါးတို႔ စီးပြားေရးလုပ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရန္ လမ္းညႊန္၏။ မ်ဳိးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက အစၥလာမ္ ေအးရိပ္ ဆာယာေအာက္ ခို၀င္လာသည့္ အခါတြင္ လည္း အျခားေသာ အယူကဲြမတူသူ မ်ဳိး ႏြယ္ ၀င္မ်ားႏွင့္ မူလအတိုင္းဆက္လက္၍ လက္တဲြ ေဆာင္႐ြက္ေစခဲ့သည္။ ရပ္က်ဳိး ရြာအက်ဳိးကို ဆထက္ထမ္းပိုး ေဆာင္ရြက္ ေစခဲ့သည္။

မြတ္စလင္တို႔အေပၚ ညႇင္းပမ္း ႏွိပ္ စက္မႈမ်ား တစ္စထက္တစ္ဆ ပိုမို ဆိုးရြား လာေသာအခါ၌ ရွိသမွ်အင္အားျဖင့္ ေသ ေသေၾကေၾက တိုက္မည္ဟူ၍ ရန္ကို ရန္ ျဖင့္ တံု႕ျပန္႕သည့္ နည္းလမ္းကို မသံုးဘဲ ခရစ္ယာန္တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ေသာ အဘီစီးနီးယား၌ ဒုကၡသည္ အျဖစ္ခိုလႈံ ေစခဲ့သည္။ ေမာင္လာ အလီသခင္၏ အကိုျဖစ္သူ၊ မဟာတမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီး (ဆြ)ႏွင့္တစ္၀မ္းကဲြညီအစ္ကိုေတာ္စပ္သူ ဂ်အ္ဖရ္ဗင္အဗီတြာလစ္ဗ္ေခါင္းေဆာင္ေသာ အဆိုပါဒုကၡသည္ (Refugee)မ်ား သည္ အဘီစီးနီးယားေဒသခံတို႔၏ ေဒသ ဆိုင္ရာဓေလ့ထံုးစံမ်ားအတိုင္း အယူမတူ ညီသူမ်ားအလယ္၌ ေရာေထြးေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ေဒသခံတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈကို အထူး ေလး စားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေဒသတြင္ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆို ဧည့္ခံမႈကို ရရွိၿပီး ျငိမ္း ေအးစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့၏။ မဟာတမန္ ေတာ္ျမတ္ႀကီး(ဆြ)သည္ မဒီနာဟ္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးေနာက္တြင္ အခ်ဳိ႔သည္ ထို ေဒသကို မစြန္႔ခြာႏိုင္ေတာ့ပဲ ထိုေဒသ၌ အၿပီးအပိုင္ေနထိုင္လိုက္ၾကေတာ့သည္လည္းရွိ၏။

မကၠာဟ္တြင္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ ၍ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္မိမိ၏အသက္ အႏၱရာယ္ကို ရန္ျပဳသည္အထိ ဖိအားေပး ခံရသည့္အခါ ကိုယ္ေတာ္သည္ မဒီနာဟ္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ဟစ္ဂ်ရသ္ျပဳေရႊ႕ေျပာင္းသြားေတာ္ မူခဲ့ရ၏။ ထိုကာလတြင္ ယံုၾကည္မႈ ခိုင္ျမဲ စြာရွိေသာ္လည္း မဒီနာဟ္ၿမိဳ႕သုိ႔ မလိုက္ ပါပဲ က်န္ရစ္သူမြတ္စလင္ မ်ားရွိခဲ့ၿပီး မိမိ တို႔ မ်ဳိးႏြယ္စုႏွင့္ မိမိတို႔ အေဆြအမ်ဳိးတို႔၏ အကာအကြယ္ေအာက္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾက သည္။ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕၏အထင္ကရ ကုန္ သည္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ အဗၺဒုရ္ ရဟ္ မာန္း ဗင္ေအာင္ဖ္ (ရသိြ)သည္ အီမာန္ ယူၿပီး မဒီနာဟ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕မည့္အခ်ိန္ တြင္ မိမိႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ေသာ မကၠာၿမိဳ႕သူေဌးႀကီး လက္မရြံ႕လူသတ္ သမား အိုမိုင္ယာ အိဗ္ႏုခလားဖ္ႏွင့္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္တစ္ခုကို ေရးသားခ်ဳပ္ ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထိုစာခ်ဳပ္တြင္ မကၠာဟ္ ၿမိဳ႕တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အဗၺဒုရ္ရဟ္မာန္း ဗင္ ေအာင္းဖ္၏ ေဆြမ်ဳိး ညာတကာတို႔၏ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ပိုင္ဆုိင္မႈအ၀၀ကို အိုမိုင္ယာမွ တာ၀န္ယူရန္ ႏွင့္မဒီနာဟ္ ရွိ အိုမိုင္ယာ၏ ေဆြမ်ဳိးသား ခ်င္းတို႔၏ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို အဗၺဒုရ္ ရဟ္မာန္ဗင္ေအာင္းဖ္ မွ တာ၀န္ယူရန္ျဖစ္ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ၎စာခ်ဳပ္ ကို သိေတာ္မူၿပီး ေနာက္ အသိအမွတ္ျပဳ ေပးခဲ့၏။

အမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထံုး တမ္းကို ေလးစားပါ

ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕ တြင္ ေဒသဆိုင္ရာ ဓေလ့ထံုးတမ္း၊ အစဥ္ အလာမ်ားကို ဆန္႔က်င္ဘက္ မလုပ္ခဲ့ သလို ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ ဆြဟာဗာႀကီး မ်ား၏ စား၀တ္ေနထိုင္မႈတြင္ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕ ၏ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုမွ်မရွိခဲ့ေပ။ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕သားမ်ားက မိမိတို႔ ႏွင့္မတူပါဟု လက္ညႇိဳးထိုးျပစရာ တစ္စံု တစ္ခုမွ် မျမင္သာေပ။ အလႅာဟ္အရွင္ ျမတ္၏ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ သေရြ႕သင့္တင့္ေလ်ာက္ ပတ္သည္ဟု ျမင္သာသေရြ႕ ဓေလ့ထံုးစံ ႏွင့္ ယဥ္ေက်း မႈတို႔ကို လိုက္နာစျမဲျဖစ္၏။ မဒီနာဟ္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိေသာ အခါတြင္လည္း မိမိတို႔ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕၏ ဓေလ့၌မရွိ သျဖင့္ဟုဆိုကာ မဒီနာဟ္ၿမိဳ႕ သားတို႔၏ဓေလ့ကို မဆန္႔က်င္႐ံုမွ်မက မိုဟာဂ်ီရ္တို႔အား မဒီနာဟ္၏ဓေလ့ကို လိုက္နာၾကရန္ပင္ လမ္းညႊန္သြန္သင္ ျပသေပးေတာ္မူ၏။ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား အၾကား ၌ရွိေသာ အစဥ္ အလာအားျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္တို႔ကိုလည္းဆက္လက္အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံ ေပးေတာ္မူခဲ့၏။ ကအ္ ဘာ ေက်ာင္းေတာ္ကို ၀တ္လစ္စလစ္ျဖင့္ တြ၀ါးဖ္ျပဳလုပ္ျခင္း ဟူသည့္ ဓေလ့ထံုးစံ သည္ အရွက္ကင္းမဲ့သည့္လုပ္ရပ္ျဖစ္သ ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္သည္ ၎တို႔ႏွင့္အတူ ဟဂ်္မျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္ လည္း မဒီနာဟ္ၿမိဳ႕ သုိ႔ ကို္ယ္ေတာ္ေျပာင္း ၾကြသြားေတာ္မူၿပီး ေနာက္ (၈)ႏွစ္လံုးလံုး ဟာဂ်္ကာလ၌ ကအ္ဘာသုိ႕ ဟဒီ၊ ဗုဒြန္ (ကုရ္ဘာနီ လုပ္ရန္ ကုလားအုတ္မ်ား) ပို႔ေပးေတာ္မူခဲ့ သည္။ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕တြင္ မကၠာဟ္သားတို႔ ၏ကစ္စ၀သုလ္ ကအ္ဘာ (ကအ္ဘာ၏ ဂိလားဖ္လဲလွယ္ပဲြ)တြင္ ပါ၀င္ေတာ္မူခဲ့ၿပီး ထိုေန႔ (မုုဟရ္ရမ္လ ဆယ္ရက္ေန႔)တြင္ အမ်ားနည္းတူ ဆြီယာမ္ ေစာင့္ေတာ္မူခဲ့ သည္။ အလႅာဟ္အမိန္႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ ေသာ၊ အရွက္ကင္းမဲ့ေသာဓေလ့ ထံုးစံ မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ကိုယ္ေတာ္ျမတ္လက္ခံက်င့္သံုးျခင္းမျပဳခဲ့ပဲ လြဲမွားေသာ ဓေလ့မ်ားကို ျပန္လည္ တည့္မတ္ေပး၏။ သန္႔စင္ေသာ၊ ေကာင္းျမတ္ေသာ နဂို မူလဓေလ့ထံုးတမ္းအမွန္၊ ယဥ္ေက်းမႈ အစစ္အမွန္ကို လက္ေတြ႕ျပန္လည္က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ လြဲမွားေသာ ဓေလ့မ်ားကို (အၿပီးအပိုင္စြန္႔ပယ္ျခင္းလည္း မဟုတ္၊ မမွန္သည္ကို အားနာပါးနာျဖင့္ လိုက္ ေလ်ာျခင္းလည္းမရွိဘဲ)အလယ္ အလတ္ လမ္းစဥ္ကို ပံုေဖာ္ခဲ့၏။

တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ရွိဖို႔လိုသည္

မဟာတမန္ေတာ္ျမတ္သည္ အာ ရဗ္တို႔၌ရွိေနၿပီးျဖစ္သည့္ Tribal Social Security System မ်ဳိးႏြယ္စုအလိုက္လူမႈကာကြယ္ေရးစနစ္ ကို ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္တသေ၀မတိမ္းလိုက္နာခဲ့၏။ မိမိႏွင့္ သေဘာတူညီထားသည့္ မ်ဳိးႏြယ္စုႏွင့္ဆန္႔က်င္ရမည့္ကိစၥတြင္ မြတ္စလင္ တစ္ဦးကိုုပင္လွ်င္ သာသနာေရးရာ အကူ အညီကိုပင္ မေပးခဲ့ေပ။ (ၾကည့္ ကုရ္အာန္ ၈ း ၇၂)

မ်ဳိးႏြယ္စုအၾကား သေဘာတူညီ ခ်က္ကို အထူးေလးစားလိုက္နာ၏။ အယူ မတူညီသူ၊ ကဲြျပားေသာ လူမ်ဳိးမ်ားအၾကား ၌ ပဋိပကၡကင္းရွင္းစြာအတူ ယွဥ္တဲြေန ထိုင္ ႏိုင္ေရးမွာ ထိုလူမ်ဳိးမ်ား၏ ဘံု သေဘာ တူညီခ်က္၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုး အေနျဖင့္ ဦးလည္မသုန္လိုက္နာရမည့္ ကတိက၀တ္ရွိရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ကိုယ္ ေတာ္ျမတ္၏ စံနမူနာ၌ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္၏။ ထိုေခတ္အခါက ကတိက၀တ္ဆိုသည္မွာ ယေန႔ေခတ္တြင္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ႏိုင္ငံ၏ ဥပေဒျဖစ္၏။ လူနည္းစုမြတ္စလင္မ်ား အေနျဖင့္ မတရားႏွိပ္စက္မႈမ်ား ခံရလွ်င္ အျခားေျဖရွင္းရမည့္ နည္းလမ္းမ်ား လံုး၀ ကင္းမဲ့ေနေသာ အခ်ိန္၊ အကာအကြယ္မဲ့ ေနေသာ အေျခ အေနတြင္ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ခြင့္၊ ရင္ဆိုင္ခြင့္ရွိ၏။ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္း ေနထိုင္ရန္ႏွင့္ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာရန္၊ ဥပေဒ၏ အကာ အကြယ္ ရယူရန္မွာ တမန္ေတာ္ျမတ္၏ စြႏၷသ္ အျဖစ္ လက္ခံ ရန္အေရးႀကီး၏။

စုေပါင္းေကာ္မတီျဖင့္ အခက္အခဲ ေျဖရွင္းပါ

ပဋိပကၡတစ္ခုခု ေပၚေပါက္လာ တိုင္း မိမိ ႏွင့္အယူတူသူ၊ မတူသူအားလံုး ညိႇႏိႈင္း၍ စုေပါင္းေကာ္မတီျဖင့္ ေျဖရွင္း ျခင္းသည္ မဟာတမန္ေတာ္ျမတ္၏စြႏၷသ္ ေတာ္ျဖစ္၏။ ၎ကို ဟစ္လ္ဖုလ္ ဖိုဒြဴးလ္ ဟုေခၚ၏။ မဟာတမန္ေတာ္ျမတ္ မိန္႔ ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အဗၺဒုလႅာဟ္ဗင္ ဂ်အ္ ဒါန္၏ အိမ္တြင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုစဥ္ ငါလည္း ပါ၀င္ခဲ့၏။ ယေန႕အခါ ထိုအစည္း အေ၀းမ်ဳိး အယူမတူတို႔က ငါ့အား ဖိတ္ ၾကားေသာ္ ထိုအစည္းအေ၀းကို ငါလက္ခံ ဦးမည္။ (ဗိုင္ဟကီ၊ ဟဒီးဆ္ အမွတ္-၁၂၈၅၉) ဤဟဒီးဆ္ပါအေၾကာင္း အရာ မွာ ဤသုိ႔ ျဖစ္၏။ ယီမင္မွလာေသာ ဇုဗိုင္ဒီမ်ဳိးႏြယ္ ၀င္ကုန္သည္ တစ္ဦးသည္ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕တြင္ ဂုဏ္သေရႀကီးသည့္ စဟမ္မ်ဳိးႏြယ္ ၀င္အလ္ အားစြ္ဗင္၀ါအီလ္ အား ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို အေၾကြးျဖင့္ ေရာင္း၏။ အလ္အားစြ္သည္ ၎ကုန္အား အျခားသူ တစ္ဦးအား လက္လႊဲ ေရာင္းလိုက္ၿပီး ေနာက္ ယီမင္သားအား မူလသေဘာတူ ထားေသာ ကုန္ဖိုးေငြကို မေပးဘဲ ျငင္းဆန္၏။ ယီမင္သားအဖို႔ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕၌ အသိအကၽြမ္းမရွိ၊ မိမိအႏိုင္ က်င့္၍ရမည္ ဆိုသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္ သည္။ ယီမင္သားသည္ လူမ်ားကို လွည့္ လည္အကူ အညီေတာင္းခံေသာ္လည္း ကူညီမည့္ သူမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေတာင္တစ္လံုးေပၚ တက္၍ မိမိ၏ဒုကၡကို ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့ သည္။ ထို သတင္းကိုၾကားေသာ ဇုဗိုင္းဒ္ ဗင္ အဗၺဒုလ္ မုသြာလိဗ္သည္ မ်ဳိးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္ မ်ားအား ကအ္ဘာေက်ာင္း ေတာ္သုိ႔ ဖိတ္ေခၚ၍ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္း ေပးရန္ အစည္း အေ၀းျပဳလုပ္၏။

ဆီးရီးယား၊ အဘီစီးနီးယား တိုင္း ျပည္မ်ားတြင္မတရား အျပဳခံရသူ၊ မတ ရား အသတ္ခံရသူတို႔ ဘက္မွ ကူညီေပး သည့္ အဖဲြ႕အစည္းမ်ားရွိၿပီး မိမိတို႔ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕တြင္ ထိုအဖဲြ႕အစည္း မရွိျခင္း ကို ေထာက္ျပ၏။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဗၺ ဒုလႅာဟ္ဗင္ ဂ်အ္ဒါန္၏ အိမ္တြင္မ်ဳိးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ သေဘာတူညီ ခ်က္ ျဖင့္ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖဲြ႕စည္းရန္အားလံုး ကို ဖိတ္ေခၚလိုက္၏။ ထိုအစည္း အေ၀း သုိ႔ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ သခင္ႏွင့္ အဗူ ဗကရ္သခင္ တို႔လည္း တက္ေရာက္ခဲ့၏။ ဗႏူဟာရွင္၊ ဗႏူဇုဟ္ရာ၊ ဗႏူသိုင္မ္ ဗင္မုရ္ရဟ္တို႔က လက္မွတ္ထိုးၿပီး ဗႏူ ေနာင္ဖလ္ႏွင့္ ဗႏူအိုုမိုင္ယာတို႔က လက္ မွတ္မထိုးၾကေပ။ စာခ်ဳပ္ပါအဓိကအခ်က္ အလက္မ်ားမွာ တရားမွ်တမႈဘက္မွ ရပ္ တည္သြားၾကမည္။ မတရားမႈမ်ား၊ ပဋိ ပကၡမ်ားတြင္ ပူးေပါင္းေျဖရွင္းၾကမည္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းပင္ယီမင္ သား၏ အခက္အခဲဒုကၡကို ကူညီေျဖရွင္း ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ (အိဗ္ႏု ကစီရ္- အလ္ဗီ ဒါယာ၀မ္းန္နိဟားယာက်မ္း)

တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္(ဆြ)သည္ ဘာသာေရး အယူမတူညီသူမ်ားႏွင့္ ပူး ေပါင္း၍ တရားမွ်တမႈေဖာ္ေဆာင္ေရး၊ ပဋိ ပကၡေျဖရွင္းေရးကိစၥမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ ရပ္ရြာေဒသတြင္ မည္သည့္လူမ်ဳိး၊ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္ သည့္အေသြးအေရာင္၊ မည္သည့္ ႏိုင္ငံ သားျဖစ္ေစ၊ ဒုကၡေရာက္ေသာ သူတို႔ အား ကူညီေျဖရွင္းေပးရန္ အတြက္ ဘာ သာ အယူ၀ါဒမတူညီေသာ္လည္း ပူး ေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈပင္ျဖစ္သည္။ ဖုဒြဴးလ္ ဆိုသည္မွာ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီး မ်ားကို ေခၚဆို၏။ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု၊ ဘာသာ ေပါင္းစံုမွ ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမ်ားကို ဖုဒြဴးလ္ ဟုေခၚ၏။ လူနည္းစုမြတ္စလင္ တိုု႔သည္ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕၌ မဟာတမန္ေတာ္ ျမတ္၏ ဘ၀တည္ေဆာက္မႈမွ အလြန္သ ဘာ၀က်ေသာစြႏၷသ္ဓေလ့မ်ားကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ဆိုလွ်င္ ရပ္ရြာအက်ဳိးသယ္ပိုးသူ၊ တိုင္းျပည္ ႏွင့္လူမ်ဳိး၏ တာ၀န္ေက်ျပြန္သူမ်ား အမွန္ ျဖစ္ၾကေပမည္။ မဒီနာဟ္ၿမိဳ႕ျပ အစၥလာမ့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း၏ စံျပရွရီအသ္စံႏႈန္း မ်ားျဖင့္ တိုင္းတာ၍ ဟိုဟာက ဗစ္ဒ္အသ္၊ ဒီဟာက ရွရိက္စသည့္ ပုဒ္ထီးပုဒ္မ မ်ားတပ္၍ အခ်င္းခ်င္းစြပ္စဲြမေနသင့္ေတာ့ ေပ။ ဟမ္းကို ၊တြမ္းကို လုပ္ရမည့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အယူမတူညီသူ အမ်ား စုၾကား၌ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တဲြ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕၌ မဟာတမန္ေတာ္ျမတ္လက္ေတြ႕ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ စံနမူနာမ်ားနွင့္ အညီမိမိတို႔ေဒသႏွင့္သင့္ေလ်ာ္သည့္ နည္း လမ္းေကာင္းမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းအေျဖရွာ ၾကံဆၾကရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ရွိေပၿပီ။

ေဒါက္တာ ေဆာင္းလြင္ေအာင္